Deputado autonómico de Alterativa Galega de Esquerda
A
finais do 2008 a crise apuntaba maneiras, pero so era un deses
nubarróns que moitos esperaban ver pasar lixeiros empurrados polo
vento. Lugo era aquela cidade tranquila na que nunca pasaba nada e na
que as elites políticas e mediáticas, sentían unha especie de
prurito alérxico á hora de falar da corrupción.
Mais
a corrupción levaba moito tempo campando as súas anchas, nas
licencias de urbanismo, nas concesións públicas, nos contratos das
administracións, nos trámites dos expedientes, nas subvencións
públicas... nun contexto no que ninguén quería ser o eslavón que
rachara a cadea de favores.
Unha
corrupción amparada pola omerta temorosa dalgúns, a
complicidade interesada doutros e a tolerancia sumisa de moitos.
Falar de corrupción implicaba o desterro político, o descrédito
social e a marxinación pública nunha sociedade como a lucense, na
que so os elixidos, contaban cun espazo de opinión ou de
participación política no seu sentido mais amplo.
Os
que naqueles difíciles tempos denunciaron a corrupción, tiveron que
loitar non so contra os poderosos fíos do poder senón que con
frecuencia, chocaron coa incomprensión de amigos, coñecidos e mesmo
simpatizantes ideolóxicos, mais partidarios de non romper o status
quo e permanecer na seguridade do oficialismo.
Precisamente
o vindeiro dia 7 de marzo se cumpren 4 anos da creación do blogue
lugoanticorrupción.blogspot.com, un valente espazo de denuncia
que hoxe é xa un referente para aqueles que buscan, non so un
arquivo de referencia, senón un medio para desenmarañar os
complexos nudos que tecen as tramas de corrupción.
Agora
todos os medios de comunicación enchen paxinas enteiras sobre a
corrupción. A crónica rosa da miseria, personifica en apestados
infames o que en realidade é un mal conxénito dun sistema no que o
mellor é o que mais ten. Análises de trazo groso cando non espeso,
debuxan escenas macabras nas que o público escarnio pretende unha
catarse colectiva en forma de rexeneración democrática. Borrón e
conta nova e despois... lei do punto final. Reiniciemos o sistema.
Matrix Reloaded.
Sirvan
estas verbas de homenaxe para aqueles que como dicía Beltolt Bercht,
loitan toda a vida, porque eles son os imprescindibles, deles vai
depender que exista unha oportunidade, non dos que presumen de ser
bos e menos dos que se creen os mellores. O resto... somos todos
necesarios.
No hay comentarios:
Publicar un comentario